Książka jest próbą ukazania Kroniki Kadłubka jako dzieła filozoficznego zgodnie z tym, jak zadania historiografii i filozofii pojmowano w XII stuleciu. Rozpoczyna się od biografii Mistrza Wincentego, traktując ją jako wyraz dozgonnego zobowiązania pisarza w świetle dokumentów, sygnatur i insygniów jego retorycznego i etycznego mistrzostwa. Przedstawienie struktury dzieła daje okazję do podniesienia kwestii dialogiczności Kroniki polskiej i jej intertekstualności, już to zważywszy na tekst, w którym filozoficzne cytaty i zapożyczenia podporządkowane są nieomal bez reszty potrzebom narracji i zasadzie decorum, już to w horyzoncie właściwej ówczesnemu piśmiennictwu kultury subtelnych parafraz, która oryginalność pojmuje jako przejaw nie autorskiego nowatorstwa, lecz bycia w pobliżu źródeł. Studium Prologu mierzy się z próbą zrozumienia tego, w jaki sposób we wstępie, który sam poszukuje dopiero dla siebie wstępu i pretekstu, genologiczne właściwości i elementarne referencje dzieła historycznego, usytuowanego w myśl klasycznych poetyk pomiędzy prozą a poezją, w konfrontacji z własną teatralnością i teatralnością świata komplikują należnie zagadnienie autorstwa, ustanawiając audytorium i czyniąc zadość sytuacji komunikacyjnej, która sprzyjać ma obcowaniu żywych i zmarłych.

Wstęp
Próba hagiografii

• Nomen et cognomen
• Magisterium
• Homo humilis
• Opera posthuma

Konstelacja dzieła

• Stemma codicum
• Modus dialogicus
• Sensus litterarum
• Alia ratio philosophandi
• Paraphilosophica

Prolog

• Historiae meritum
• Causa scribendi
• Theatrum mundi
• Periculum
• Accessus ad Platonem
• Panossus
• Iocunda societas

Bibliografia
Summary